درخت ها را یادت هست ؟
بغضشان چه بی صدا شکست
وقتی به روی لاشه خاکی زانو زدند
و تبر بدستان ...
یادت هست ؟
حتی کلاغ ها هم فراموششان کردند
سهمشان هیزم شدن بود از این دنیا
و سهم من از این همه هیزم
تکه ای زغال هم نیست!
که روی این بن بست پر ترک
صورت یاس را نقاشی کنم
سهم من هر چه باشد زانو زدن نیست
از این جهنمی که به پاست
تکه ای زغال به من بده
می خواهم صورت یاس را نقاشی کنم
شاید بهار یادش باشد ...

با غنچه ی خاموشی، سری و سری دارم
با چشم سخنگویی، پنهان نظری دارم

در این دل افسرده، سوز دگری بینم
در این سر شوریده، شور دگری دارم

از دربدری ای دل وقت است که باز آیی
دانی من بی سامان چشمی به دری دارم

ای راهبر دل ها! دست من و دامانت
من یک دل آواره در رهگذری دارم

در عالم هشیاری، او را نتوان دیدن
تا بی خبر از خویشم، از او خبری دارم

من اشکم و او دیده من آهم و او سینه
در پرده نمی مانم تا پرده دری دارم

او چون گل نوروزی، من ابر بهارانم
شاداب بود این گل تا چشم تری دارم

تا خرمن صد جان را یکباره بسوزانم
درسینه ی خود سوزی، در دل شرری دارم

گویند که می سوزی هر جا جگری بینی
ای آتش سوزنده! من هم جگری دارم

بی روی دل افروزت، شب صبح نمی گردد
هر شب که تو باز آیی، آن شب سحری دارم

در دام تو بگریزم تا پای گریزم هست
بر گرد سرت گردم تا بال و پری دارم

از پشت پنجره ی بخار گرفته ،
رقص مستانه ی تو را دید می زنم
باران بازیچهء سر انگشتانت
می چرخد به اشاره تو ...
و مردمک چشمانم
خسته از این همه فاصله
در پس هر پلک ،
تو را در آغوش می کشد ...
لبانت ، پذیرای بوسه های مکرر باران است
و چشمانت خیره به سمت بی قراری من
بی صدا ، بی صدای ات را هم آواز می شوم
از پشت پنجره ی بخار گرفته ،
به سمت چشمانت به پرواز در می آیم
شاید باران جایش را با من عوض کند
من برقصم ، تو برقصانی و باران فقط ببارد ...